ความแตกต่างระหว่างภาพยนตร์ปล้นที่สร้างโดยสตีเวน โซเดอร์เบิร์ก กับภาพยนตร์ปล้นที่สร้างโดยใครๆ ก็คือ เขาให้ความสนใจมากพอๆ กับที่มาของเงินและไปในรายละเอียดการโอน เหตุผลและวิธีการ หัวขโมยของเขามักจะเป็นผู้ดำเนินการอิสระเพื่อปลดปล่อยเงินก้อนโตจากสถาบันต่างๆ ในด้านที่ชนะของระบบทุนนิยม ซึ่งก็คือโรบิน ฮูดส์ ที่มีสไตล์ในตัวเองสำหรับยุคที่วลี “การกระจายความมั่งคั่ง” ปรากฏในวาทกรรมสาธารณะที่มีความถี่มากขึ้นเรื่อยๆ พวกเขาขโมยจากคนรวยและมอบให้กับคนจน เช่นเดียวกับใน Ocean’s 13 con เพื่อบังคับให้จ่ายเงินหลายล้านจากคาสิโนชั้นยอดไปยังผู้อุปถัมภ์ หรือบางครั้ง มันก็เกิดขึ้นได้ว่าพวกเขาเป็นคนจน เช่นเดียวกับเงินสนับสนุนจากเงินกองทุนของ Nascar โดย West Virginians ใน Logan Lucky ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผู้กำกับจับตาดูภาพใหญ่ว่าใครกักตุนไว้และใครสมควรได้รับเงินที่เป็นปัญหาจริงๆ

โซเดอร์เบิร์กได้ระบุความต้องการของเขาเป็นการส่วนตัวเพื่อสร้างความบันเทิงสี่ด้านที่น่าพึงพอใจหลังจากที่อุตสาหกรรมทั้งหมดผลักดันงานศิลป์ของเขา (เขาดู Che ในปี 2008 เป็นโปรเจ็กต์สุดท้ายของเขาก่อนที่จะเลิกกับผีตัวนี้) และเน้นที่การยิงปืน ความตึงเครียดที่เผาไหม้ช้า และท่าทีที่เอาจริงเอาจังกับลูกค้าที่ทำให้อาชญากรรมเป็นเรื่องสนุก ตลอดเวลานั้น เขาได้ดึงกลอุบายที่กล้าหาญของตัวเองออกมา โดยใช้ความตื่นเต้นเร้าใจของการเกาะติดที่ผิดเพี้ยนไปเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของผู้ชมและชุดสตูดิโอ ในขณะที่เขายุ่งอยู่กับการลักลอบขนเนื้อหาย่อยที่เขาพอใจทั้งหมดที่ถูกโค่นล้ม ความคล่องแคล่วในอุดมคติล่าสุดของเขาทำให้ผู้ชมจับตาดูงานลักขโมยที่ตึงเครียด ทำให้เขาเป็นอิสระในการสร้างภาพยนตร์เกี่ยวกับเชื้อชาติ อุตสาหกรรม และการเมืองในยุค 50 ของดีทรอยต์ที่เขาตามหาจริงๆ

อ้างอิง